وقتي مردم به خيابان مي آيند . . .

اين حرف واقعا درست است که در جنبش سبز هر سرباز يک رهبر است. نظرات نابي مطرح مي شود که اگر حزبي يا جمعي خصوصي داشتيم، هر کدام مي توانست حکومت را به زانو در آورد. حتي همين حالا هم که مجبوريم ايده ها را بطور عمومي مطرح کنيم، حتي همين حالا که حکومت تمام نقشه هاي ما را از پيش مي داند و براي آنها برنامه ريزي مي کند، ايده ها آنقدر هوشمندانه طراحي مي شود که باز موثر مي افتند. در کنار نقدهاي سازنده ي دوستان، هممه ديده ايم که مزدوران حکومت چگونه تلاش مي کنند تا هر برنامه اي را به يک بهانه به لجن بکشند. از اتحاد ما مي ترسند. ايده ها را مسخره مي کنند، موضوع را منحرف مي کنند، اما باز بسياري از تاکتيک ها اجرا مي شود.

اما در اينجا مي خواستم موضوع ديگري را مطرح کنم و آن اينکه بعد از يکسال و اندي تلاش در اينترنت و شرکت در تظاهرات، يک نکته را با تمام وجودم فهميده ام و آن اينکه در تظاهرات هيچ تاکتيکي موثرتر از حضور مردم نيست. وقتي مردم مي آيند تمام برنامه هاي سرکوبگران نقش بر آب مي شود. وقتي مردم مي آيند هيچ چيز جلودار ايشان نيست. وقتي مردم مي آيند، ترس در چهره ي مزدروان رژيم آشکار است. اگر در اين نکته با من موافقيد در کنار هر طرح و برنامه اي که براي پيروزي جنبش داريم، بايد شبانه روز تبليغ کنيم. شعارنويسي براي 17 اسفند، زنگ در مردم را زدن، تلفن کردن به ايشان و پخش اعلاميه. در داخل يا خارج، هر جا که هستيم بايد 17 اسفند را فرياد بزنيم.