امروز کلوتیلد ریس به کشورش بازگشت. دولت فرانسه در طول سال گذشته برای آزادی او هرچه می توانست کرد. در بدو ورود نیز از او به گرمی استقبال شد. به نظرم دخترک منگ بود و همانطور که خودش گفت در آن لحظه به مردم ایران فکر می کرد. راستش را بخواهید قبل از اینکه این را بگوید از رفتارش متوجه شده بودم که به چه چیزی فکر می کند. تکرار خبر بی بی سی را ببینید، منظورم را می فهمید!
آهای مردم ایران! چرا سرنوشت کلوتیلد ریس و شیرین علم هولی اینقدر تفاوت دارد؟ دولت فرانسه با تمام توان پشت شهروندش می ماند؛ اما رژیم ایران برای شهروندش حکم اعدام صادر می کند. برای چند ماه از کلوتیلد در سفارتخانه فرانسه پذیرایی می شود، اما بنابر گفته های شیرین، در زندان به او تجاوز شده است. دولت فرانسه برای کلوتیلد چند صد میلیون دلار خرج می کند و برایش هواپیمای اختصاصی می فرستند، اما در ایران التماس شیرین و تقاضای او برای ملاقات با مادر در پای چوبه دار رد می شود. در فرانسه، رئیس جمهور در کاخ الیزه از کلوتیلد استقبال می کند، اما در ایران مادر نمی تواند حتی جنازه شیرین را ببیند.
می خواهم پیراهنم را در تن بدرم؟ اما مگر فایده ای دارد! آیا نیاکان ما آنقدر اشتباه کرده اند که ما باید این همه تاوان بدهیم؟ آخر این همه تفاوت؟ چه اشتباهی کرده ایم که باید این همه عذاب بکشیم؟ چند سال؟ این ملت حداقل 100 سال است که به دنبال آزادی است!
.JPG)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر