چرا به گارد ویژه و بسیجی هایی که به دستمان می افتند رحم می کنیم؟

دیروز ندا رو دیدید، من تمام لباس هامو پاره کردم، داد زدم، ولی نمی شد کاری کرد. اون بسیجی که ندا رو کشت، واقعا می خواست همین اندازه فجیع اون رو بکشه؛ همینطور اون حرومزاده ای که از پایگاه بسیج 117 آزادی ، برادرم رو کشت. یادتونه چقدر راحت آدم می کشت؟ براش مثل یه بازی بود. اینها رو گفتم که یه بحثی رو مطرح کنم: ما چرا وقتی یکی از این جنایتکارا به دست ما می افتند، بهش رحم می کنیم؟ چرا؟ اگه این یه کار انسانی هست، اگه ما می خواهیم بر اساس فطرت پاکمون عمل کنیم، که اینکار غلطه. کسی که ندا رو کشت، فردا اگه پاش بیفته باز هم می کشه. اگه ما پیروز شده بودیم و اینها دوباره رودرروی ما نمی ایستادند، می شد گفت که اینها اسیر ما هستند و باید با اونها به خوبی رفتار کرد. ولی حتی در اون شرایط هم کسی که جنایت کرده باید محاکمه بشه. یا اگر نه، منظورمون کار تبلیغاتی هست، که دیروز همین صحنه از تلویزیون ایران پخش شد و مجری به سبعیت اغتشاش گران (یعنی من، یعنی تو، یعنی ندای عزیز) اشاره کرد. بذارید براتون یه مثال بزنم. میرزا کوچک خان، هم می گفت ما تحت هیچ شرایطی به هموطنانمون شلیک نمی کنیم. روایت هست که که قزاق ها مردم رو به رگبار بسته بودند، در یک موقعیت استثنایی، یکی از طرفدارهای میرزا می تونست مسلسل چی رو بزنه، اما میرزا نذاشت؛ گفت: ما مسلح نشدیم که به سوی هموطن تیراندازی کنیم. ما فقط برای جنگ با اجنبی سلاح به دست می گیریم. برای همین همیشه می خواست نیروهای قزاق رو دور بزنه تا باهاشون درگیر نشه. با اینکه میرزا کوچک رو دوست دارم، ولی بدون تعصب باید بگم که این کارش حماقت محض بود، اون هم وقتی که هنوز پیروز نشده بود. اسیران رو، اگر ایرانی بودند، آزاد می کرد. و بعد همونا میرفتن و با یه گله قزاق بر می گشتن و نیروهاش رو از دم می کشتن. من اگه دستم به اون کسی که ندا رو کشته برسه، تیکه تیکش می کنم. من اگه دستم به خامنه ای، به جنتی، به مصباح، به یزدی، به سعید مرتضوی، به حسین شریعتمداری، به رادان، به فاطمه رجبی، به کامران نجف زاده، برسه، ولشون نمی کنم. اینها باید محاکمه بشن. کسی هم اگه می خواد مثل نلسون ماندلا عمل کنه، اول اجازه بده پیروز بشیم، بعد اگه خواست، سهم خودشو ببخشه (تمام مطلب)