تصور کنید که همین حالا ساعت 3 بعد از ظهر 25 بهمن است و شما جان بر کف در راه آزادی هستید

22 خرداد 89 در سالگرد انتخابات، میرحسین مردم را برای تظاهرات به خیابان ها فرخوانده بود، اما هیچ کس نمی دانست که آیا مردم باز مانند 25 خرداد به میدان می آیند یا نه. فشار حکومت و تهدید به کشتار مردم، در نهایت موسوی و کروبی را واداشت که "برای حفظ جان و مال مردم"، در آخرین ساعات برنامه را لغو کنند. با این وجود من از مسیر بزرگراه یادگار به خیابان آزادی رفتم.  می خواهم اینحا تجربیاتی که احتمالا خیلی از شما هم دارید، بازگویه کنم تا با اشتراک مساعی موفقیت تظاهرات آتی را تضمین کنیم.

وقتی رسیدم، نمی شد فهمید که مردمی که تند تند، با عجله، و با نهیب "آقا نایست" پلیس رد می شوند، برای تظاهرات آمده اند یا صرفا رهگذرند؛ به من هم گفتند که حرکت کنم. . .. آن روز نیروهای گاردی و بسیجی و پلیس همه جا بودند، قدم به قدم. آماده سرکوب. حتی پلیس راهنمایی و رانندگی هم بسیار خشن می نمود و اگر ماشینی حتی برای پیاده یا سوار کردن مسافر لحظه ای توقف می کرد، حتی با فحش راننده را مجبور به حرکت می کرد. گله های بسیجی همه جا در دسته های 50 نفری زیر سایه ی درخت های دور میدان آزادی روی چمن ها دراز کشیده بودند، یا کنار متروی شادمان داخل کوچه کنار پیاده رو نشسته بودند. ون های سیاه گارد ویژه به همراه آمبولانس ها صف کشیده بودند تا ایجاد رعب و وحشت کنند. حتی نفربرهای ارتشی، خالی، در خطوط بی-آر-تی در رفت و آمد بودند. در خیابان آزادی، همه جا موتورسوار های سپاهی پارک کرده بودند. سربازهای نیروی انتظامی اما از چند کیلومتر مانده به خیابان آزادی، در مسیرهای منتهی به مسیر تظاهرات پیده شده بودند و در کنار هر چند نفرشان یک درجه دار نیروی انتظامی قرار داشت. جلوی تشکیل هسته های اولیه ی تظاهرات را از خیلی مانده به خیابان انقلاب-آزادی می گرفتند.

من فکر می کنم که اوضاع در روز 25 بهمن بهتر نخواهد بود. پس باید تجربه های قبلی را به کار بگیریم و با هم فکری در پی حل مقابله با حکومت برآییم تا در شب 25 بهمن طعم پیروزی را بچشیم و به خود ببالیم.

1- در روز 22 خرداد مردم کماکان از برنامه ی تظاهرات باخبر بودند اما به اندازه ی کافی تهییج نشده بودند. جو محیط های مجازی مثل بالاترین و فیس بوک در حال حاضر بسیار آماده است، اما شور و شوق شرکت در تظاهرات در درون کشور هنوز به کافی نیست. چنین وضعیتی یا منجر به عدم برگزاری تظاهرات می شود یا خطر بیشتری را متوجه معدود افراد شرکت کننده خواهد ساخت. من از همه ی دوستان اینترنتی خواهش می کنم که بیشتر وقت خود را برای تهییج مردمی که به اینترنت دسترسی ندارند، صرف نمایند. اینترنت نقطه ی شروع و محل هماهنگی های بعدی است، اما گام اصلی مردم کوچه و بازارند.

2- لغو تظاهرات در آخرین لحظات از طرف موسوی باز هم ممکن است. بی شک موسوی تحت شدیدترین فشارهاست. اگر عزم مردم برای شرکت جزم باشد، آنگاه این حرکت موسوی صرفا تاکتیکی است. پس اگر اکنون تصور می کنیم که می توانیم گام اول را به درستی انجام دهیم، آنگاه باید از همین حالا در اعلامیه ها و شعارها ذکر شود که در هر صورت راهپیمایی برگزار خواهد شد. اما به یاد داشته باشید که اگر در گام اول موفق نباشیم، همان بهتر که راهپیمایی لغو شود.

3- در صورتی که بر اسای ارزیابی رژیم در یکی دو روز مانده به موعود، جنبش در گام اول موفق باشد و راهپیمایی هم لغو نشود، آنگاه بی شک اینترنت و خطوط ارتباطی قطع خواهد شد. پیش از آن زمان باید تمام هماهنگی ها بین مردم ایجاد شده باشد. همین حالا دسترسی به سایت کلمه و فیس بوک در داخل ایران مشکل شده است.

4- برنامه ما برای تشکیل هسته های اولیه ی تظاهرات چیست؟با شرایطی که در ابتدای مطلب ذکر کردم چگونه مقابله می کینم.

5- پاشنه ی آشیل کودتاچی ها بسته شدن مسیر حمل و نقل ایشان و ایجاد ترافیک در مسیر اعلام شده برای تظاهرات است. برای این منظور چه کاری می خواهیم انجام دهیم.

6- با احتیاط می خواهم در مورد مسیرهای جایگزین بگویم. آیا برنامه ای برای حرکت به سمت اهداف ثانویه داریم؟

7- برای جنگ روانی بر علیه صدا و سیما و وزارت اطلاعات و بسیج چه برنامه ای داریم؟ آیا نمی خواهیم از طریق 162 و 113  این دو نهاد وابسته را تحت فشار بگذاریم. آیا نمی خواهیم از پلیس را از طریق 110 دعوت به عدم استفاده از خشونت کنیم؟

8- برای جلب حمایت شهرهای بزرگ دیگر، مثل شیراز، اصفهان، مشهد، تبریز، اهواز و رشت، و اقوام دیگر مانند هموطن های کُرد عزیز چه برنامه ای داریم؟

در پایان می خواهم بگویم که موسوی به وظیفه ی خود عمل کرد. ما هم داریم تلاش می کنیم. خیلی خوب عمل کرده ایم. خیلی چیزها هم در دست ما نیست. مثلا در غیاب یک رسانه ی فراگیر، یا هسته ی حزبی تصمیم گیرنده، ما نمی توانیم انتظار بررنامه ریزی های دقیق و هماهنگ داشته باشیم. ولی تا همین جا یک اشتباه مهلک داریم که باید سریعا جبرانش کنیم. در محیط اینترنت محدود شده ایم و فکر می کنیم که همین شور شرکت در تظاهرات در جامعه نیز وجود دارد.