من دیگر در این صندوق های صدقات، پولی نمی ریزم

من نمی خواهم با پول من، برای حماس و حزب الله اسلحه بخرند، من نمی خواهم در حالیکه هموطنانم فقیر و گرسنه هستند، با پول من برای دختر فلسطینی جهیزیه تهیه شود تا او عکس خامنه ای را در تظاهرات جلوی دوربین ها بگیرد. من نمی خواهم پولم را در صندوق های صدقه کمیته امداد بریزم تا خرج تبلیغات انتخابات احمدی نژاد شود. من از این به بعد، کمک های مالی خود را ماهی یکبار، به "محک" یا "سرای سالمندان" یا به مستمندی که خود می شناسم و البته فراوانند، می دهم. من دیگر از ترس تصادف کردن در جاده های ایران، به حساب "آقا مجتبی" در انگلیس پول نمی ریزم. من پولم را صرف انقلابی می کنم، که دولتش برایم جاده های خوب و بی خطر بسازد، که تلویزیونش به مردم آرامش عطا کند و هموطنانم با اعصابی درست در جاده ها برانند. من دیگر برای حفظ جان اعضای خانواده ام، صدقه نمی دهم. من پولم را خرج انقلابی می کنم که برای پدر و مادرم آسایش فراهم کند، تا آنها وقت داشته باشند تا کمی هم به خود بیاندیشند و از زندگی خود لذت ببرند. من نمی خواهم پولم در بهترین حالت کنونی، خرج داروهای ترک اعتیاد جوانان ایران شود، من می خواهم پولم خرج انقلابی شود که جوان ها اینقدر بیکار نباشند، اینقدر افسرده و مریض نباشند، تا تنها راه حل را اعتیاد بدانند. من پولم را صرف انقلابی می کنم، که بعد از آن بتوانیم میزبانی المپیک را بگیریم و برای آن شهر تهران را از نو بسازیم، مناطق بسیار فرسوده را به پشتوانه سرمایه گذاری برای المپیک، بکوبیم و در آن استادیوم ورزشی بسازیم و مکان های روی گسل را به فضای سبز تبدیل کنیم. من می خواهم خواهران ندا و ترانه عزیزم، به جای اینکه اینطور پرپر شوند، در مسابقات فیگر اسکیت برقصند و از اینکه خدا ایشان را دخترکی ایرانی آفریده، شاد باشند. چه کسی می داند! شاید پسرک ندا، می توانست یک تنیسور، یک مهندس برق، یک سه تاریست، یک نقاش، یک نویسنده، یک روزنامه نگار، یک عکاس، یا یک فعال حقوق بشر باشد و به همین فلسطینی هایی که دارند به واسطه تفکرات تروریستی حماس و ظلم اسرائیل خرد می شوند، کمک کند